ج. اگر به قصد قربت بگويد، صحيح است و در صورت بطلان هم نماز او باطل نمى‌شود.

ج. تکبيرة الاحرام بايد مقارن با قيام باشد.

ج. تا وقتى که از قبله منحرف نشده يا صورت نماز محو نشده باشد، اشکال ندارد و با زوال طمأنينه، ذکر را اعاده نمايد.

ج. به مسايل ٨٢٣ تا ٨٢٧ رساله رجوع شود.

ج. مى‌توانند، ولى اگر نامحرم صدايشان را مى‌شنود، در صورتى که شنيدن صداى زن حرام باشد، مثلاً ترس فتنه و لذّت بردن در بين باشد، بنابر اظهر بايد آهسته بخوانند.

ج. قرائت از روى نوشته در حال اختيار بنابر اظهر جايز است؛ اگرچه در فريضه، اولى ترک آن است.

ج. در موارد تعيّن مثل عزم مستقر بر جريان طبق عادت ـ که به منزله‌ى قصد خاصّ است يا غير آن از موارد تعيّن ـ خير، تعيين سوره لازم نيست و در غير آن‌ها قصد خصوصيّت لازم است، هر چند خصوصيت حاصل به آن چه بعدا مى‌خواند ولو اکنون نمى‌داند.

ج. نمازها محکوم به صحّت است، ولى عمدا اين کار را نکند.

ج. بعد از نماز احتياطا سجده‌ى سهو به جا آورد.

ج. اگر قبل از رفتن به رکوع ملتفت شده، بايد تدارک کند و بعد از آن سوره را بخواند؛ و اگر بعد از رکوع فهميده، نمازش صحيح است و احتياطا بعد از سلام سجده‌ى سهو به جا آورد، مگر در صورت جهل به حکم که چون نوعا جاهلِ مقصّرند، نماز را اعاده کنند.