ج. در ارتدادى که موجب کفر باشد و توبه‌اش قبول نشود مانعى ندارد، اما در بقيه نه.

ج. در صورت توقّف حيات مريض‌هايى بر اين کار و عدم تمکن از بدن کافر، با احتياط در اجازه گرفتن از ورثه و اجازه گرفتن از حاکم شرع، بعيد نيست جايز باشد.

ج. در صورت حرمت، تفاوت بين آن دو در اقوى بودن موجبات تحريم در مورد اهل تشيّع است، مثل دوران امر بين دو حرام و اضطرار به يکى از دو حرام.

ج. در صورت ضرورت و توقّف حيات ديگران بر اين اعمال و عدم امکان استفاده از بدن کافر، ظاهرا مانعى ندارد.

ج. به حسب ظاهر مانعى ندارد، با شرايط ذکر شده در جواب سؤال قبلى.

ج. در صورتى که راه نجات فردى مسلمان متوقف و منحصر به دادن عضو به او باشد و تهيه آن از غير مسلمان هم ممکن نباشد، اشکالى ندارد.

ج. اگر مورد ديگرى براى اين کار نيست، احتياطا با اذن حاکم شرع اين کار را انجام بدهند.