ج. اگر در ايام عادتِ زن باشد آن را خون حيض قرار مى‌دهد وگرنه بايد به وظيفه‌اى که مشترک بين حيض و نفاس است عمل کند، يعنى لازم نيست آن‌چه بر حائض واجب است ولى بر نفساء واجب نيست وآن‌چه بر نفساء واجب است وبر حائض واجب نيست به جا آورد. گرچه انجام دادن مجموع وظايف حائض و نفساء، مطابق احتياط است؛ بلکه اين احتياط در صورت امکان ترک نشود ودر صورت عدم امکان احتياط، مخالفت قطعيه ننمايد.

ج. مدت حيض بيشتر از ده روز نمى‌شود.

ج. بايد روزهايى که در عادت، خون ديده با چند روز بعد از آن که روى هم به مقدار عادت او شود، حيض و بقيه را استحاضه قرار دهد.

ج. بله تجاوز از ده روز است.

ج. بله.

ج. در صورتى که روزهايى که خون ديده و روزهايى که در وسط پاک بوده، روى هم از ده روز بيشتر نشود، تمام اين مدت را حيض قرار مى‌دهد.

ج. هفت روز اوّل آن حيض وپنج روز بعد استحاضه مى‌باشد. چون زنى که عادت وقتيه وعدديه دارد، اگر بيشتر از ده روز خون ببيند، خونى که در روزهاى عادت ديده اگرچه نشانه‌هاى حيض را نداشته باشد، حيض است، وخونى که بعد از روزهاى عادت ديده اگرچه نشانه‌هاى حيض را داشته باشد استحاضه است.

ج. اگر يک مرتبه بر خلاف عادت سابق حيض ديده‌ايد، عادت زايل نشده است؛ ولى اگر چند مرتبه باشد به نحوى که نزد عرف صدق کند عادت زايل شده است مضطربه هستيد.

ج. خونى که به طور غالب در هر ماه چند روز از رحم زن دفع مى‌شود، خون حيض (قاعدگى) است و زن را به هنگام خون ديدن «حائض» مى‌نامند.

ج. خون که از ١٠ روز مى‌گذرد در حقيقت در بيشتر اوقات حيض با استحاضه آميخته مى‌شود ولى نمى‌شود زن حائض مستحاضه باشد و بر عکس