ج. خونى که به طور غالب در هر ماه چند روز از رحم زن دفع مى‌شود، خون حيض (قاعدگى) است و زن را به هنگام خون ديدن «حائض» مى‌نامند.

ج. خون که از ١٠ روز مى‌گذرد در حقيقت در بيشتر اوقات حيض با استحاضه آميخته مى‌شود ولى نمى‌شود زن حائض مستحاضه باشد و بر عکس

ج. حيض نيست؛ زيرا بايد سه روز اوّل حيض پشت سر هم باشد، پس ٣ روز غير متوالى در ١٠ روز کافى نيست.

ج. اگر خون ديده شده، چند روز آن نشانه‌حيض و چند روز ديگر آن نشانه استحاضه داشته باشد، چنان‌چه خونى که نشانه حيض دارد از سه روز کمتر و از ده روز بيشتر نباشد همه حيض است والاّ، بايد از اولى که خون نشانه‌حيض دارد، حيض قرار دهد ودر عدد به خويشاوندان خود رجوع کند وبقيه را استحاضه قرار دهد.

ج. در فرض سؤال که تا روز هشتم است، حکم حيض را دارد، حتى روزهايى که در بين پاک بوده است.

ج. اگر زن دوبار به يک صورت خون حيض ببيند، عادتش محقق مى‌شود. منتها در وقتيه و عدديه مورد اتفاق است، ولى در وقتيه يا عدديه فقط حضرت امام فرموده‌اند: تحقق عادت با دوبار مشکل است وشايسته است احتياط را ترک ننمايد، يعنى هنوز حکم به تحقق عادت نکند.

ج. در اين حالت احتياط ترک نشود به جمع بين تروک حائض و افعال طاهر و احتمال دارد احتياط به ترک عبادت باشد يعنى مراعات احتمال حائض باشد. ولى به محض خروج خون ولو به وسيله چيزى، احکام حيض جارى مى‌شود. و خروج خون حيض ولو به اندازه سر سوزن، باعث جارى شدن احکام مى‌شود.

ج. اگر در باطن خون ندارد استحاضه است.

ج. با نبودن تميز و عدم امکان رجوع به اقارب احوط اختيار هفت روز در هر ماه است و اين احتياط مربوط به مبتدئه و ناسيه نيست.

ج. اگر عرفا صدق خون بر آن نکند و بداند که در باطن هم خون نيست، پاک شده است و الا محکوم به حيض است تا وقتى که از ده روز تجاوز نکند.