ج. اگر به قصد انجام وظيفه فعلى بوده است، صحيح است.

ج. معتکف مى‌تواند براى اداى شهادت، تشييع جنازه، نماز جماعت، ضروريات عرفى يا شرعى، واجب يا مستحب خارج شود، به شرط اکتفا به قدر ضرورت و عدم فصل طولانى که به اعتکاف اخلال وارد سازد. و ضابطه آن هر چيزى است که خروج براى آن عقلاً يا شرعا يا عادةً لازم بوده و از امور واجب يا راجح باشد، چه امور دنيايى يا آخرتى، چه در ترک آن ضرر متوجه او بشود يا نه.

ج. قضا بر او واجب است.

ج. ظاهر، وجوب قضاى روزه است، اگر به غير اعتکاف واجب شده است و هم‌چنين وجوب قضاى روزه و اعتکاف است اگر روزه در حال اعتکاف را نذر کرده بود و تمکن از قضا داشته و انجام نداده تا مرده است. اما اگر روزه براى اعتکاف واجب شده، پس وجوب قضاى آن بر ولى محل اشکال است.

ج. اگر بتواند در آن سفر روزه بگيرد، اعتکاف او صحيح است.

ج. بله، فى الجمله مى‌تواند (جامع المسائل، ج ٢، ص ۴۴).

ج. بلى، وحدت مسجد شرط است، مگر در صورت اتصال زمين آن دو مسجد به يکديگر که مى‌تواند در هر کدام باشد، هر چند در نيّت يکى را معين کرده بنابر اظهر.

ج. جايز نيست.

ج. اشکال ندارد، ولکن بايد به حدّى نرسد که صورت اعتکاف محو شود.

ج. بلى، شب اوّل ماه، جزو ماه است. (براى توضيح بيشتر به جامع المسائل، ج ٢، ص ۴١، م ٩ رجوع شود).