ج. امّا ما کان مع ابقاء مرتبة من اللّحية فلا اشکال، و امّا مع عدم بقاء شى‌ء من اللّحية فتقع المزاحمة بين تحريم الحلق و وجوب العمل المتوقّف على الحلق ـ مثل صورة تعيّن الواجب الکفائى ـ و تقدّم ماهو الأهمّ شرعا.[1]

[1]. آيا جايز است تراشيدن ريش در صورتى که اين عمل در کار انسان تأثير داشته و استمرار و ادامه فعاليت و کار يا اصل قبول کار و يا امتيازات علمى و درسى مبتنى بر تراشيدن ريش باشد، و يا مثلاً رتبه بالاتر را به کسى که ريش داشته باشد ندهند، در چنين وضعيتى و با لحاظ چنين شرايطى، آيا تراشيدن ريش جايز است يا نه؟

ج. تراشيدن ريش در صورت باقى ماندن مقدارى از ريش بدون اشکال است، اما بدون باقى گذاشتن مقدارى از ريش؛ تزاحم بين حرمت ريش تراشى و وجوب عملى است که متوقف بر ريش تراشى مى‏باشد همانند واجب کفايى که بر انسان متعيّن گرديده است و در اين جا بايد آن‏چه از نظر شرع مقدس مهم‏تر است را مقدم نمود.