با اینکه روایت «أَفْضَلُ الْأَعْمالِ، إِنْتِظارُ الْفَرَجِ؛ بهترین اعمال، انتظار فرج است»۱ به نقل عامه هم ثابت است، چگونه ممکن است حکومت و سیادت رؤسای کشورهای اسلامی، اُولُوا الاَمْر۲ باشند؟! اگر چنین است، فَرَج، موجود و حاصل است، دیگر انتظار فرج برای چه؟ آیا با وجود این همه فرج، باز هم فرج میخواهیم؟! پس «انتظارالفرج» یعنی چه؟!