ج. جايز نيست، مگر بعد از جداکردن مقدار زکات يا اداى آن از مال ديگر وگرنه معامله نسبت به آن مراعى است.

ج. اگر در شهر خودش مستحق پيدا شود، مى‌تواند زکات را به روستا ببرد؛ ولى مخارج بردن به آن محل را بايد خودش بدهد، و اگر زکات تلف شود، ضامن است؛ مگر آن که به درخواست حاکم شرع برده باشد.

ج. به نيّت امر فعلى و ما فى الذمّه.

ج. بله، مى‌توانيد اين کار را بکنيد.

ج. خير، نمى‌تواند اين کار را بکند.

ج. فرزند نمى‌تواند زکات خود را در محدوده‌ى نفقه واجبه، به آن‌ها بدهد، و در غير آن مانعى ندارد.

ج. بله، بايد تمام آن‌ها را بدهد؛ هر چند به تدريج باشد يا اگر ندارد، آن را وصيت کند.

ج. احتياط مستحب است که به سيّد ندهند؛ ولى زکات جايز نيست.

ج. اگر کنار هم نگذاشته، احتياط مستحب آن است که بعدا قضا کند؛ ولى اظهر اين است که زکات فطره ديگر بر او واجب نيست، ولى معصيت کرده است.

ج. کسى که سيّد است، نمى‌تواند از غير سيّد زکات بگيرد. (مسأله‌ى ١۵۴٢ رساله).