ج. عدالت عبارت است از حسن ظاهر، يعنى دورى جستن از گناهان کبيره، به گونه‌اى که ظاهر احوال شخص به طور ظنّى دلالت کند که او بناى بر ترک گناه دارد نه آن که اتفاقا چند روزى گناه را ترک کرده باشد و مأموم بايد اين حسن ظاهر را احراز کند.