ج. صدق مى‌کند.

ج. وصيت او اعتبار ندارد و احتياط، وظيفه‌ى شما است.

ج. هر پسرى که هنگام مرگ پدر و مادر، فرزند ارشد است، بر او واجب است نماز را قضا نمايد.

ج. در مورد نماز به مسأله‌ى ١٢۶٠ رساله مراجعه شود و در مورد روزه مانعى ندارد.

ج. اگر آن دو پسر در سنّ مساوى باشند، نمازهاى قضا شده پدر تقسيم مى‌شود و هر کدام از آن دو پسر به صورت مساوى آن را قضا مى‌کنند و مقدار باقى مانده که قابل تقسيم نباشد به صورت وجوب کفايى بر آن دو واجب است.

ج. خير، مگر وقتى که نوبت به استيجار از ترکه ميّت برسد که او هم به سهم خود وظيفه دارد.

ج. بر او واجب نيست؛ ولى اگر قدرت تشخيص خوب و بد را داشته باشد، بنابر شرعيّت عبادات او، اگر بخواند، صحيح است و نمازهايى را که خوانده به عنوان نماز پدر و مادر حساب مى‌شود.

ج. هر وقت عاقل شد، بايد به جا آورد.

ج. آن چه را که اضافه بر پنج سال، پسر بزرگ يقين به قضا شدن آن دارد، بايد قضا نمايد. هم چنين اگر ورثه يا وصىّ در عمل به وصيّت معصيت کنند.

ج. اگر ٨٠ سال را خود او تعيين کرده، بايد به وصيت او عمل شود، چون شايد نماز و روزه‌هاى ديگران برگردن او بوده است و اگر وصيّت متعارف بوده و مقصود او صرف نماز و روزه از ثلث بوده، زيادى از آن، مال ورثه و اگر وصيّت به کلّ ثلث بوده زيادى در خيرات مصرف مى‌شود.