ج. اگر به آن اکتفا کند يا به قصد خصوصيت باشد، نمازش باطل مى‌شود.

ج. بايد به چيزى تکيه دهد و رکوع کند، و اگر موقعى هم که تکيه داده نتواند به طور معمول رکوع کند، بايد به هر اندازه مى‌تواند خم شود و اگر به هيچ صورتى نتواند خم شود، بايد با سر اشاره نمايد. (جهت اطلاع بيشتر به مسأله ٨۴٨ رساله رجوع شود).

ج. اگر بدن از حال آرام بودن خارج شده است، بايد بعد از آرام گرفتن بدن دوباره ذکر را بگويد؛ ولى اگر کمى حرکت کند که از حال آرام بودن خارج نشود، اشکال ندارد.

ج. به اندازه‌اى که مسمّاى رکوع حاصل شود، منحنى مى‌شود و تحقق آن بنابر احوط به اين است که صورت او به نزديکى محل سجودش برسد.

ج. بايد ذکر رکوع را دوباره بگويد.

ج. بايد به اندازه‌اى خم شد که بتوان دست را به زانو گذاشت.

ج. کافى بودن هر ذکرى که خواست بگويد در رکوع خالى از وجه نيست. ولى احتياط مستحب آن است که سه مرتبه «سبحان اللّه‌» يا يک مرتبه «سبحان ربى العظيم و بحمده» بگويد.

ج. بايد به اندازه معمول خم شود.

ج. به شکش اعتنا نکند.

ج. مثل رکوع فرد نشسته که قبلاً ذکر شد.