آقایی در نجف می‌گفت: این آقایان مراجع که به طلاب و مستحقین کمک می‌کنند و پول و شهریه یا نان می‌دهند، به‌خاطر این نیست که سخاوت دارند، بلکه تجربه کرده‌اند و دیده‌اند هرچه بیشتر بدهند، بیشتر برای آنها می‌رسد! مقصود گوینده هرچند به‌عنوان طنز گفته شده است، بیان یک واقعیت است و اشاره به اثر زودرس و مضاعف...

چه خوب است که در هر شهری، هیئتی اعانه‌ها و کمک‌های مردمی را جمع‌آوری کنند و شبانه به فقرا و محرومین شهر برسانند و نگویند که چه کسی داده است. چیزی نمی‌گذرد که گویی همه اهل شهر غنی هستند، ولی کسانی که متصدی این کارها می‌شوند و کمک‌ها و اعانه‌های مردم را می‌رسانند، بیش از دیگران خود را مستحق کمک می‌دان...

انسان‌های موجه موظفند که به مستحقین و افراد باحیا و عزت نَفْس که نه‌تنها اظهار فقر و احتیاج نمی‌کنند، بلکه چه‌بسا اظهار غنا و دارایی می‌نمایند ... کمک کنند. ...