ج. شرط وجوب نيست، گر چه در صورت عامل بودن تأثير آن بيشتر است.

ج. سيره بر بيدار کردن است، اگر مانع خاصّى نيست.

ج. احتمال غير شرعى بودن، هر چند موجب تکليف نيست، ولى تا ممکن است احتياط در آن‌ها راجح و مطلوب است، به خلاف اين که علم داشته باشد که آن برنامه‌ها ـ فى الجمله ـ مشتمل بر حرام است که در اين صورت موظّف به اجتناب است.

ج. در صورت يأس، جواز بلکه رجحان امر به معروف و نهى‌ازمنکر در صورت عدم خوف ضرر، خالى از وجه نيست.

ج. خير، نمى‌توان.

ج. اگر شرايط متوفّر نيست، خير نمى‌توان.

ج. مفسده در اين‌جا عبارت است از ضرر جانى يا آبرويى و يا مالى قابل اعتنايى که در صورت وجود چنين مفسده‌اى امر به معروف و نهى‌ازمنکر بر انسان واجب نيست.

ج. بدون نظر غير جايز به او، نهى از منکر کند.

ج. در حدّ متيقّن لازم بايد امر به معروف و نهى از منکر کند، به نحوى که احتمال تجاوز از حدّ ندهد.

ج. با وجود شرايط آن، بر همگان لازم است.