ج. کسى که آن‌ها را ببيند بايد آن‌ها را بردارد و احترام کند.

ج. در نجاست شى‌ء که با چيز نجس شده ملاقات کرده، فرقى بين کم و زيادى واسطه نيست، ولى لازم است از وسوسه اجتناب شود و تکليف به هر مقدار که به عُسر و حرج برسد، منتفى است.

ج. پاک نمى‌شود؛ مگر با اتّصال به کرّ.

ج. اگر ظاهر آن‌ها نجس شود، به وسيله آب قليل يا فروبردن در آب کر و جارى پاک مى‌شود، و اگر باطن آن‌ها نجس شود ظاهر آن با آب قليل پاک مى‌گردد، ولى باطن آن‌ها پاک نمى‌شود، مگر اين که در کر يا جارى به قدرى بماند که آب به باطن آن‌ها نفوذ کند. (جهت اطلاع بيشتر به مسأله‌ى ١۶۶ رساله رجوع شود.)

ج. در فضاى دهان نيز قابل تطهير است

ج. اگر بعد از زوال عين نجاست يک مرتبه با آب متّصل به کرّ يا دو مرتبه با آب قليل مى‌شويد، پاک مى‌کند، البته لزوم دو مرتبه در آب قليل نسبت به لباس نجس شده‌ى به بول است و هم چنين در شستن به آب قليل، ملاحظه‌ى ساير احکام آب‌کشى با آب قليل بشود.

ج. ظاهر آن با آب کشيدن با آب کر پاک مى‌گردد.

ج. علم او به نجاست در حکم به طهارت لازم نيست بنابر اظهر پس مى‌توان حکم به طهارت آن نمود.

ج. اسم منسوب به امامان ـ مانند رضوى ـ هم مورد احتياط است.

ج. تا جايى که خيسى آن به قدرى است که آب واحد متصل صدق مى‌کند.