۶٢٩٢. کارگرى که داراى زن و چهار فرزند صغير و مادرى پير مى‌باشد در تصادفى، فوت شده است. با توجه به اين‌که اتوبانى که تصادف در آن رخ داده، پانزده متر عرض داشته، خشک و مسطح بوده، هيچ نرده‌اى براى جلوگيرى از ورود عابر پياده به اتوبان نصب نشده بوده، و هيچ‌گونه مانعى براى ديد راننده وجود نداشته و راه مستقيم بوده، تصادف در روز روشن و هواى صاف اتّفاق افتاده و لباس متوفّى نمايان و حرکتش عادى بوده است و کارشناس راهنمايى و رانندگى به استناد ماده ۴[1] قانون ايمنى راه‌ها مصوّب سال ١٣۴٩ عابر را مقصّر دانسته است؛ آيا راننده اتومبيل نسبت به متوفّى ضامن مى‌باشد؟
ج. استناد به عابر و راننده است و نصف ديه را بدهد.
[1]. ماده 4 قانون ايمنى راه‌ها مصوب 1349: «ورود و عبور عابرين پياده و انواع وسايط نقليّه غير مجاز و عبور دادن دام در شاهراهها و همچنين توقّف وسايط نقليه در خطوط عبور ممنوع است.
هرگاه به جهات مذکور حادثهاى واقع شود که منجر به ضرب يا جرح يا قتل يا خسارت مالى شود، رانندهاى که وسيلهى نقليّهى او مجاز به حرکت در شاهراه باشد نسبت به موارد فوق مسؤوليّتى نخواهد داشت ولى در هر حال مکلّف است در صورت بروز حادثهى وسيلهى نقليه را در شانهى سمت راست متوقف نموده و مصدوم را با وسيلهى نقليّهى خود و يا وسيلهى ديگر بلافاصله به اوّلين درمانگاه يا بيمارستان برساند و مراتب را به مأمورين انتظامى اطلاع دهد. عدم مسؤوليت راننده مذکور مانع استفاده شخص ثالث از مقرّرات بيمه نخواهد بود.
