عالم باللّه، نه مُعَمَّم

منظور از عالم، عالم‌باللّه و عالم دینی است، نه مُعمّم؛ زیرا بین این دو نسبت عموم من‌وجه است. در هر امری از امور (دینی یا دنیایی) باید از خدا بخواهیم که یا عالم باشیم یا متعلّم و یا محتاط. اگر عالم نیستیم، یا متّصل به عالِم باشیم و یا محتاط، وگرنه باید خاطرجمع باشیم که در شقاوت غرق خواهیم شد.
اما اگر انسان عالم یا محتاط باشد، رو به سعادت است و چنان چه بلایی به او برسد و حتی او را از دنیا ببرد، باز طوری نیست؛ زیرا بالاخره هرکسی به سببی از دنیا می‌رود و می‌میرد. و عمده، هلاکت و شقاوت ابدیه و آخروی است، نه نابودی دنیایی.