و گروهی ديگر [از اهل عبادتِ اهل غرور] به روزه مغرور می شوند و در ايّام شريفه، روزه می دارند؛ اما نه زبان خود را از غيبت محافظت می کنند، و نه ساير جوارح را از معاصی .
و طايفه ای به حج و زيارت خود فريفته می شوند. پس با وجود اينکه مظلمه بسيار در گردن ايشان است، و «مشتغل الذمّه» (مديون) خلق خدا هستند، با زاد و راحله ای که حلّيّت آنها معلوم نيست، روانه سفر حج يا زيارت می گردند. و در راه، از فوت نماز و طهارت مضايقه نمی کنند؛ بلکه بسی نامشروعات ديگر در عرض راه، از ايشان صادر می شود. و با دل ناپاک و نفسِ آلوده به حرم خدا عزّوجلّ يا يکی از مشاهد ائمّه هدی علیهم السلام حاضر می گردند؛ و با وجود اين، چنان پندارند که عمل خيری کرده اند.