«... اعمال خود را به معصومی که اعتقاد داری واسطه میان تو و خداوند جلجلاله در برآوردن آرزوهایت است، بسپار و به او توسل کن و با توجه به او به درگاه خدا توجه کن، تا عبادات تو را خالی از نقصان و همراه با عفو و مغفرت، به خدا بسپارد... و هرگز به خود و طاعتت خوشبین مباش؛ زیرا چهبسیار اعمالی که با نهایت تلاش و آرزو در دنیا بهجا آوردهای، ولی بعد برای تو روشن شده است که دارای عیب و نقصان بوده است و عقل و دل از غفلت شگفتزده شدهاند. حال چگونه خواهد بود اگر خداوند جلجلاله که هیچچیز بر او پنهان نیست، ناظر بر اعمالت باشد؟»