ایشان سفارش میکردند که در عزاداریها ادب رعایت شود. برخی اشعار را نمیپسندید و از شنیدن برخی اشعار خشنود میشد. خوشش نمیآمد که هر تعبیری در این مجالس بیان شود. در مجالس عزا بیشتر در پی این بود که ذکری از اهلبیت به میان آید و حالت حزنی ایجاد شود. یکی از مواردی که در مجالس عزا مورد عنایت آقا بود و بر آن اصرار داشت، این بود که آخر مجلس به ذکر مصائب سیدالشهدا ختم شود؛ هرچند مجلس امام دیگری باشد. ایشان تأکید میکرد امام حسین علیهالسلام اینقدر بزرگ است که همه امامان و پیامبران به ایشان متوسل میشدند. دیگران را نباید با ایشان مقایسه کرد.