مَنْ لایرْحَمْ، لایرْحَمْ

آیا اکنون (جنگ عراق علیه ایران) که یک مشت شیعه ـ که در میان آن‌ها علما و زنان و کودکان بی‌گناه که نه مقرّی دارند و نه مفرّی ـ گرفتارند، ما نباید با چشم گریان و دل شکسته از خدا بخواهیم که بلا را رفع کند؟! آیا درست است که ما راحت بنشینیم و نظاره‌گر باشیم و برادران و خواهران ایمانی ما در دست ظالمان گرفتار باشند؟! اگر ما امروز به آنها رحم، و برای نجات آنها دعا نکردیم و فردا مثل این بلاها بر ما نازل شد، دیگران هم بر ما رحم و دعا نمی‌کنند. آیا می‌شود رئیس و مولای ما حضرت ولی‌عصر عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف محزون باشد، و ما خوشحال باشیم؟! او در اثر ابتلای دوستان، گریان باشد و ما خندان و خوشحال باشیم، و درعین‌حال خود را تابع آن حضرت بدانیم؟!