ج. ميزان احراز دخول وقت است.

ج. آن مکان‌هايى که شب و روز دارند، حکم آن معلوم است و آن جاهايى که شب و روز ندارند، مى‌توانند نزديک‌ترين مکان‌ها به آن جا که شب و روز دارند ملاک قرار داده و بر طبق آن نماز بخوانند.

ج. در شرايط معمولى نماز اوّل وقت افضل است و اگر مى‌تواند جمع بين هر دو کند.

ج. در نزد اينجانب با شب‌هاى ديگر تفاوتى ندارد و ميزان احراز طلوع فجر است.

ج. وقتى که ديگر کمتر از يک رکعت وقت دارد.

ج. در هر فصلى بايد وقت حقيقى در آن فصل را معين کنند.

ج. بيدار ماندن جايز است، ولى بايد طورى باشد که با اهميّت شأن نماز منافات نداشته باشد و موجب از دست رفتن وقت نماز نشود.

ج. وقت آن تا مغرب است يعنى تا وقتى که آفتاب از زمينى که مسطح است، غروب کند.

 ج. مغرب وقتى است که آفتاب از زمينى که مسطح است غروب کند. و منطقه‌اى که پستى و بلندى دارد، مغرب آن موقعى است که اگر زمين مسطح بود آفتاب غروب مى‌کرد؛ ولى احتياط مستحب اين است که سرخى طرف مشرق که بعد از غروب آفتاب پيدا مى‌شود از بين برود.

ج. در وقت نماز جمعه، خواندن نماز ظهر اشکال ندارد.