ج. اگر متوجه شود که تمام نماز را پيش از وقت خوانده، بايد نمازش را دوباره بخواند؛ ولى اگر در بين نماز بفهمد که وقت داخل شده، يا بعد از نماز متوجه شود که در بين نماز وقت داخل شده، نماز او صحيح است.

ج. اگر از جهت استخفاف و کوچک شمردن نماز باشد، اشکال دارد.

ج. خير لازم نيست.

ج. نافله صبح را بعد از تمام شدن نماز شب تا طلوع سرخى از طرف مشرق مى‌شود خواند و بعد از آن، اوّل نماز صبح و بعد از آن نافله صبح را بخوانند. و هر نافله‌اى که وقت مخصوص دارد، بعد از آن وقت مستحب است آن را قضا کرد. (مسأله ١١٢٩ رساله).

ج. نمازهايى که يقين داريد تمام آن قبل از وقت خوانده شده قضا دارد، در غير اين صورت قضا ندارد.

ج. در صورتى که احتمال مى‌دهند دسترسى به چيزى پيدا کنند که به واسطه آن علم يا ظن به وقت پيدا مى‌کنند، احتياط در تأخير نماز است. ولى اگر به خاطر تأخير، خود به خود علم و يا ظن به وقت پيدا مى‌شود، احتمال دارد همين قدر که گمان به وقت پيدا کردند، بتوانند نماز بخوانند ولى اگر عسر و حرج نباشد احتياط در تأخير نماز است.

ج. بله، مى‌توان. (مسأله ۶۴١ رساله).

ج. منظور يقين شخصى، اعمّ از اطمينان است ولى به وسوسه اعتنا نشود.

ج. نمازهايى را که اشتباها به نيّت ادا خوانده يا با خوف وقت با تيمم خوانده و بعد از وقت فهميده، قضا ندارد.

ج. نافله ظهر را پيش از اذان ظهر و بعد از آن که سايه به اندازه شاخص شد به اميد اين که الآن خواندن آن خوب باشد مى‌توان خواند ولى بنابر احتياط اگر قبل از ظهر مى‌خوانند نيّت ادا ننمايند و چنان چه کسى بخواهد نافله ظهر يا نافله عصر را بعد از وقت آن‌ها بخواند بهتر است بنابر اظهر نافله ظهر را بعد از نماز ظهر و نافله عصر را بعد از نماز عصر بخواند و بايد نيّت ادا و قضا نکند. (جهت اطلاع بيشتر به مسأله ۶۴١ و ۶۴٢ رساله مراجعه شود.