زیارت اربعین

[منظور از عبارت] عِنْدَ قَبْرِ الْحُسَین علیه‌السلام، [در روایات] معلوم است.۱ این زمین به این وسیعی، کجایش عِندَ قَبرِ الحُسَین است؟ همین‌که شخص شروع کرد به قُرب [نزدیک شدن به] قبر حسین علیه‌السلام، عِندَ قَبرِ حُسَین صادق است. خصوصاً، اگر طوری باشد که مثلاً یادم می‌آید در اربعین، کربلا به‌اندازه‌ای شلوغ می‌شد و به‌اندازه‌ای اجتماع می‌شد که از همان جایی که آدم از اتومبیل پیاده می‌شد، مثلاً همان گاراژی که مطابق [و روبه‌رو] با درِ قبلۀ صحن حضرت سیدالشهدا علیه‌السلام است، از آنجا ابداً دیگر کسی نمی‌توانست حرکت بکند و بیاید، مگر در غایت صبر و طمأنینه که آیا بگذارند یک قدم جلو برود یا نه؟! مثل همان که می‌گویند اگر سوزن بیندازید، به زمین نمی‌رسد. از آنجا تا به صحن چقدر مسافت است؟ از صحن تا خود حرم چقدر مسافت است؟

حالا اگر یک‌ وقتی چنین شد و انسان قادر نبود راه برود ـ‌همین الآن هم اگر راه را باز بگذارند، شاید جمعیت برسد به اینجا که خدا می‌داند از چند فرسخی این‌طور ازدحامی می‌شود که آدم نمی‌تواند قدم از قدم بردارد‌‌ـ بر همۀ این‌ها عِندَ قَبرِ الْحُسَین علیه‌السلام صادق است؛ خصوصاً در مواقع ضرورت که آدم می‌فهمد عِندَ قَبرِ الْحُسَین علیه‌السلام است. آن جای آن‌طوری عِندَ قَبرِ الْحُسَین علیه‌السلام است نسبت به ده‌فرسخی و بیست‌فرسخی‌ای که مثلاً خارج از چهار فرسخ است [که در روایت آمده است].

• ۱. از آنجا که نزد قبر حضرت سیدالشهدا علیه‌السلام، ویژگی‌های مهمی دارد، تعبیر «عند قبر الحسین» در روایات متعددی به کار رفته و مطالبی دربارۀ آن مکان شریف بیان شده است. از جمله از امام‌ صادق علیه‌السلام روایت شده: «مَنْ بَاتَ عِنْدَ قَبْرِ الْحُسَيْنِ علیه‌السلام لَيْلَةَ عَاشُورَاءَ لَقِيَ اللَّهَ مُلَطَّخاً بِدَمِهِ يَوْمَ الْقِيَامَةِ؛ هرکس شب عاشورا نزد قبر حسین علیه‌السلام بیتوته کند، روز قیامت خدا را در حالی ملاقات می‏‌کند که به خون خود آغشته است»؛ کامل‌الزیارات، ص۱۷۳.
  همچنین از آن حضرت روایت شده است که: «أَرْبَعَةُ آلَافِ مَلَكٍ عِنْدَ قَبْرِ الْحُسَيْنِ علیه‌السلام شُعْثٌ غُبْرٌ يَبْكُونَهُ إِلَى يَوْمِ الْقِيَامَةِ رَئِيسُهُمْ مَلَكٌ يُقَالُ لَهُ مَنْصُورٌ وَ لَا يَزُورُهُ زَائِرٌ إِلَّا اسْتَقْبَلُوهُ وَ لَا يُوَدِّعُهُ مُوَدِّعٌ إِلَّا شَيَّعُوهُ وَ لَا يَمْرَضُ إِلَّا عَادُوهُ وَ لَا يَمُوتُ إِلَّا صَلَّوْا عَلَيْهِ [وَ عَلَى جِنَازَتِهِ‏] وَ اسْتَغْفَرُوا لَهُ بَعْدَ مَوْتِهِ؛ چهارهزار فرشته در اطراف قبر حسين علیه‌السلام هستند كه جملگى ژوليده و غبارآلودند و تا روز قيامت بر آن جناب مى‏‌گريند. رئيس ايشان فرشته‌اى است كه به او منصور گفته مى‏‌شود. هيچ زائرى به زيارت آن حضرت نمى‌‏رود، مگر آنكه اين فرشتگان به استقبالش مى‌‏روند و هيچ وداع‏ كننده‏‌اى [با آن حضرت وداع نمی‌كند] مگر آنكه اين فرشتگان مشايعتش مى‌كنند و مريض نمى‏‌شود مگر آنكه عیادتش می‌کنند و نمى‏‌ميرد مگر آنكه ايشان بر او [و بر جنازه‌‏اش] نماز می‌خوانند و پس از مرگش از خدا برای او طلب آمرزش مى‏‌كنند»؛ کامل‌الزیارات، ص١١٩ و نیز نک: کامل‌الزیارات، ص۱۷۴؛ كافی، ج‏۴، ص۵۸۷؛ بحارالانوار، ج‏۴۵، ص۲۲۰و۲۲۶؛ ج‏۵۲، ص۳۲۹؛ ج‏۸۶، ص٧۶؛ ج‏۹۵، ص۳۴۰؛ ج‏۹۸، ص۱۰۴و۱۰۵.