ج. حدّ و مرز و مقدار شرعى ندارد و ميزان وجود عذر است هر چند ـ به تعبير روايت ـ ده سال طول بکشد.

ج. چنان چه بدون آن که به دنبال آب برود تيمم کرده و بعد از نماز متوجه شده که اگر جستجو مى‌کرد آب پيدا مى‌شد، بايد بنابر احتياط واجب نماز را اعاده نمايد، اما اگر بعد از جستجو آب پيدا نکند و با تيمم نماز بخواند و بعد از نماز بفهمد در جايى که جستجو کرده آب بوده، نماز را احتياطا اعاده کند، گر چه واجب نبودن اعاده خالى از وجه نيست.

ج. آن مقدار که گچ گرفته شده بايد دست را روى آن کشيد و در آن چه که خود نمى‌تواند، بايد از ديگران کمک بگيرد.

ج. خير.

ج. مى‌تواند بنابر اظهر هر کدام را خواست انجام دهد، ولى احتياط مستحب در تيمم و خواندن تمام نماز در وقت است. و اگر با تيمم هم تمام نماز را نمى‌تواند در وقت بخواند، بايد بنابر احوط بلکه اقرب وضو بگيرد و يک رکعت نماز را در وقت با وضو بخواند.

ج. خود مکلّف نيّت مى‌کند و احوط لزوم نيّت مباشر و نايب هم هست و نايب دست عاجز را به زمين مى‌زند و با آن او را مسح مى‌دهد. لکن احوط اين است که اگر دست زدن به زمين براى مکلّف ممکن است و مسح ممکن نيست، هم خودش به زمين دست بزند و هم به وسيله‌ى نايب و اگر زدن دست به زمين براى او ممکن نيست اما مسح ممکن است، هم خودش مسح کند و هم به وسيله نايب مسح نمايد.

ج. بايد مانعى براى تماس با خاک نباشد.

ج. احتياطا ضربه را با تعاقب (دو مرتبه و هر مرتبه يک دست و پى در پى) انجام دهد و بعدا نمازش را اعاده کند.

ج. اگر غسل جنابت هم بين آن‌ها است، يک تيمّم کافى است، و اگر غسل جنابت نبود يک تيمّم به نيّت همه مى‌کند و اگر از وضو هم عاجز است يک تيمّم هم بدل از وضو مى‌کند.

ج. بدون اضطرار با لباس نجس نمى‌شود نماز خواند و بايد آن را بيرون آورد و با ساتر و پوشش پاک نماز خواند، ولى در صورت وجود نجاست بدن تا ممکن است بايد نجاست را کم نمود و با همان بدن نجس نماز خواند.