ج. ظاهرا مى‌تواند.

ج. ظاهرا مى‌تواند از باب قيمت بدهد؛ اگر متولّى شرعى راضى شود. (به مسأله‌ى ١۵۵٠ رساله مراجعه شود.)

ج. اگر به قدر ضروريات آن‌ها بدهد، اشکال ندارد، (مسأله‌ى ١۵٣٧ رساله).

ج. بله، مى‌تواند.

ج. خير، نمى‌توان، (مسأله‌ى ١۵٣۴ رساله).

ج. نمى‌توان آن را مصرف کرد؛ ولى تعويض آن اشکال ندارد، در موردى که تفاوتى در تعلّق اغراض عقلائيه ندارد و مستحقّين راضى هستند.

ج. بله، مى‌تواند.

ج. بله، مى‌توان، (مسأله‌ى ١۵۵٠ رساله).

ج. اگر در شهر خودش مستحق پيدا شود، مى‌تواند زکات را به روستا ببرد؛ ولى مخارج بردن به آن محل را بايد خودش بدهد، و اگر زکات تلف شود، ضامن است؛ مگر آن که به درخواست حاکم شرع برده باشد.

ج. جايز نيست، مگر بعد از جداکردن مقدار زکات يا اداى آن از مال ديگر وگرنه معامله نسبت به آن مراعى است.