ج. بنابر احوط اگر ممکن است بدون انجام اعمالى که با نماز منافات دارد ـ مثل پشت کردن به قبله ـ وضو بگيرد و نماز را تمام کند و سپس اعاده نمايد و اگر ممکن نيست به اميد مطلوبيّت نماز را تمام کند و سپس وضو بگيرد و نماز را اعاده نمايد.

ج. در صورتى که با همان آب ريختن به قصد وظيفه، تمام عضو شسته مى‌شده نياز به دست کشيدن ندارد، در غير اين صورت در مواردى که مى‌داند شسته نشده، بايد نمازهايش را قضا کند.

ج. کسى که در اصل وضو کثير الشک است، اگر به حدّ وسواس برسد بايد به آن اعتنا نکند و شک در اصل فعل، مثل شک در اعضاى وضو و اجزا است. شک در يک چيز، سه مرتبه پياپى، اوّلين حدّ وسواس خصوصى است که اين وسواس از مقدّمات وسواس عمومى مى‌باشد.

ج. با دقت، هر محلى از عضو وضو را يک مرتبه بشوييد، ولى به هيچ وجه تکرار نکنيد.

ج. اگر ظنّ واقعى باشد بايد بر طبق آن عمل کنند، به خلاف آن که ظنّ صورىِ ناشى از وسوسه باشد.

ج. خير، به اين احساس و خيالات توجه نکند.

ج. به مسأله‌ى ٣٠۴ و ٣٠٧ رساله رجوع شود.

ج. اشکالى ندارد، هر چند تکليفاً بايد از شک پرهيز کند.

ج. اگر نداند کدام جلوتر بوده است، چنان‌چه پيش از نماز است بايد  وضو بگيرد، و اگر بين نماز است، بايد نماز را رها کند و وضو بگيرد، و اگر بعد از نماز است، نمازى که خوانده صحيح است و براى نماز بعد وضو بگيرد.

ج. نمازش صحيح است.