ج. غنا، کشيدن صدا و گردش آن در حنجره است، به گونه‌اى ويژه که طرب‌آور بوده و به علت شدّت شادمانى به واسطه خيال وصول به محبوب و يا حزن و اندوه به واسطه خيال فراق و دورى او، موجب سبکى در انسان گردد؛ و علامت آن مناسبت داشتن با مجالس اهل فسوق مى‌باشد و صداهاى حاصل از آلات و ابزار، حکم جداگانه‌اى دارد که در مسأله‌ى ٢٠ از مسايل متفرقه رساله و نيز در باب موسيقى همين کتاب ذکر شده است.

ج. در غنا، کيفيت آهنگ معيار حرمت است.

ج. آواز اگر غنا است، جايز نيست.

ج. خواندن آن اشعار ملازمت با غنا ندارد و مى‌تواند تحت عنوان ديگرى هم حرام باشد.

ج. کلاًّ اشکال دارد.

ج. با عدم غنا و لذّت بردن جايز است؛ اگرچه احتياط در اجتناب است.

ج. اشکال دارد.

ج. اگر به حدّ غنا نباشد، جايز است.

ج. اگر به حدّ غنا باشد يا صداى آن‌ها را نامحرم بشنود، حرام است.

ج. اشکال دارد، هر چند با ريبه هم نباشد.