ج. ١) خنديدن و شوخى و لهو در هنگام تشييع؛ ٢) سخن گفتن و مشغول شدن به غير ياد خدا و دعا و ذکر و استغفار در هنگام تشييع جنازه مکروه است، به حدّى که در روايت از سلام کردن بر تشييع کننده نهى شده است؛ ٣) راه رفتن از جلوى جنازه؛ ۴) تند بردن جنازه؛ ۵) دست بر دست ديگر زدن و نيز دست بر ران زدن.

ج. بايد همان مقدار را که بدن ميّت در آن قرار گرفته مسدود نمايند و اگر ممکن نيست بايد درب چاه يا... را ببندند و همان محل را قبر او قرار دهند و در صورتى که آن محل مال غير باشد بايد به نحوى او را راضى کنند، اگرچه با پرداخت قيمت آن محل باشد.

ج. به هر حال احترام مؤمن لازم است.

ج. به هر طرفى که شد دفن کنند و اگر به يک طرف ظن وجود دارد که قبله است همان را اختيار کنند.

ج. مستحبّ است مباشر دفن زن، شوهر او يا محارم او باشد و با عدم آن‌ها، اقرب ارحام از مردان و پس از آن زنان و پس از آن اجانب و بيگانگان باشد.

ج. بله، جايز است.

ج. در فرض موقوفه نبودن زمين، چون ملک ورثه بوده، نياز به اجازه‌ى همه‌ى آن‌ها دارد، مگر اين که يکى از ورثه خريده باشد که اجازه شخص او کافى است.

ج. با ضرر نرساندن به مسلمين و عدم مزاحمت با نمازگزاران و عدم آلوده‌شدن باطن مسجد، جايز است اگرچه احتياط در ترک آن است.

ج. در اين صورت که موضوع باقى نمانده است، مربوط به ورثه مى‌باشد. مگر آن که وصيّت به نحو کلّى داشته باشد که بايد در آن صرف گردد.

ج. در فرض مذکور ـ يعنى بعد از چهل سال ـ مانعى ندارد.