در حال بارگیری...
ما ثروت و سرمایه را در محسوسات می‌بینیم، لذا اگر به میهمانی دعوت شویم و خورشت نباشد، می‌گوییم: «به ما اهانت شد».
آقای کشمیری رحمه‌الله۱ دو ساعت از شب گذشته افطار می‌کرد، و اگر افطارش را که عبارت بود از یک بشقاب که در وسط آن یک لقمه پلو بود، برای ما بیاورند، قطعاً سیر نمی‌شویم. کم می‌خوردند و از پرخوری اجتناب می‌کردند، مگر به عنوان ثانوی؛ مثلاً با میهمان و امثال آن، نظیر زمان حضرت رسول صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم و حضرت امیر علیه‌السلام که به چند دانه خرما افطار می‌کردند. ولی ما ثروت و سرمایه را در محسوسات می‌بینیم، لذا اگر به میهمانی دعوت شویم و خورشت نباشد، می‌گوییم: «به ما اهانت شد». آقایی به میهمانی دعوت شد، با نان خشک و سکنجبین، بدون چای از او پذیرایی کردند. آری اینان زندگی دنیا را با سادگی و قناعت گذراندند، بااین‌حال ما چقدر ناشکریم.
مرحوم حاج آقا رضا همدانی۲ با چراغِ بیت‌الخلأ ۳ مطالعه می‌کرد. منظورم این است که به غیر این مقید نباشیم؛ زیرا خوشی‌های دنیا مقید به زمان و محدود است. بسم‌الله، این بمب‌ها۴ که در شهرها می‌بارد و بلاهای دیگر را تماشا کنید. خوشی و ناخوشی زندگی دنیا می‌گذرد و خوشی‌ها و عیش پارسال برای امروز بی‌فایده است و لذت امروز هم برای فردا بی‌اثر و خوشی فردا هم برای امروز بی‌فایده است.
