در حال بارگیری...
عجیب است که ما از قرائت قرآن غفلت داریم. آیا گوش‌دادن به کلام خدا، لازم‌تر از گوش‌کردن به سخن شخصیت‌های مهم نیست؟! تلاوت آیات قرآن از قبیل کِیف مسموع و خود قرآن، کِیف مُبصَر است. هنگامی که قرآن را از حفظ می‌خوانیم، صوتش حاکی از قرآنِ واقعی و وجود مسموعِ آن است؛ یعنی در هنگام خواندن قرآن، قرآن را ایجاد می‌کنیم و به آن وجود می‌دهیم و هستی می‌بخشیم، و قرائت و تلاوت ما وجودات قرآن و حاکیات از یک قرآن واقعی است. بااین‌همه، ما این‌قدر تلاوت قرآن را حقیر و کوچک می‌شماریم! مانند حضرت جبرئیل علیه‌السلام قرآن را ایجاد می‌کنیم؛ منتهی جبرئیل در اول و برای اولین‌بار ایجاد صوت نمود، ما حالا در این زمان ایجاد صوت و ایجاد قرآن می‌کنیم. بلکه اگر حساب کنیم و بفهمیم که اصوات از ما نیست، بلکه از آنِ خداست و ما فاعلِ مابه‌الوجودیم، نه مامنه‌الوجود، می‌فهمیم که ایجادِ افعال هم مِنَ‌الله است: «وَ الحَقّ أنْ فاضَ مِنَ الْحَقّ صُوَرٌ؛ و حقیقت این است که صُوَر [مخلوقات] از حضرت حق افاضه شده است».
تمام اشیا مخلوقات او هستند. اگر وسایط را اسقاط کنیم، اضافۀ مخلوق است به خالق. اگر گفته می‌شود: از ابر، باران می‌بارد؛ ابر مُوجِد باران نیست. و یا وقتی گفته می‌شود: زن، فرزند می‌زاید؛ زن مُوجِد فرزند نیست. بلکه علت مُعد و زمینه‌ساز و واسطۀ ایجاد معلول از علت و فاعل حقیقی است. «کرّرْتُها حَتّی سَمِعْتُها مِنْ قائِلِها؛ تکرار نمودم تا اینکه آن را از گوینده‌اش [حضرت حق] شنیدم»؛١ یعنی وقتی وسایط الغا شد، مخلوق می‌ماند و خالق، و فعل است و فاعل.
