در طاعت و خدمت او، هر قدر کوشا باشیم به همان درجه، متقرب و منتفع به قرب خواهیم بود

بسمه تعالی

همه می دانیم که رضای خداوند اجّل، با آنکه غنی بالذات [است] و احتیاج به ایمان بندگان و لوازم ایمان آنها ندارد، در این است [ که]: بندگان، همیشه در مقام تقرب به او باشند(خداوند با آنکه ذاتاً بی‌نیاز از بندگان است، و به ایمان و اعمال مؤمنانه آن‌ها نیازی ندارد، اما رضا و خشنودی‌اش به تقرب بندگان به ایشان تعلق گرفته است).
پس می‌دانیم که برای حاجت بندگان به تقرب به مبدأ الطاف و به ادامه تقرب محبت، به یاد او و ادامه یاد او [احتیاج] دارد (پس می‌دانیم که نیاز بندگان به تقرب و استمرار آن در گرو یاد خداوند و ادامه آن است).
پس می‌دانیم به درجه اشتغال به یاد او، انتفاع ما از تقرب به او، خواهد بود(به اندازه‌ای که به یاد خدا باشیم از تقرب و نزدیکی به خداوند بهره می‌بریم)؛ و در طاعت و خدمت او، هر قدر کوشا باشیم به همان درجه، متقرب و منتفع به قرب خواهیم بود(به اندازه‌ای که در راه بندگی و اطاعت از خدا تلاش کنیم به خداوند نزدیک می‌شویم)؛ و فرق بین ما و سلمان سلام‌الله‌علیه، در درجه طاعت و یاد او که مؤثر در درجه قرب ما است، خواهد بود(تفاوت درجه ما با سلمان سلام‌الله‌علیه در میزان اطاعت و یاد خدا است).

و آنچه می‌دانیم که اعمالی در دنیا محل ابتلاء ما خواهد شد، باید بدانیم؛ که آنها هر کدام مورد رضای خداست، ایضاً خدمت و عبادت و طاعت او محسوب است(بلایا و مشکلاتی که در این دنیا به ما روی می‌آورند، هم مورد رضای خداوند است و هم عبادت و بندگی محسوب می‌شود).

پس باید بدانیم که هدف باید این باشد که تمام عمر، صرف در یاد خدا و طاعت او و عبادت، باید باشد، تا به آخرین درجه قرب مستعد خودمان برسیم، و گرنه بعد از آنکه دیدیم بعضی، به مقامات عالیه رسیدند و ما بی‌جهت، عقب ماندیم، پشیمان خواهیم شد.

وقفنا الله لترک الاشتغال بغیر رضاه بمحمد و آله صلوات الله علیهم اجمعین. (خداوند ما را بر ترک آنچه رضایتش در آن نیست موفق بدارد، به [حق] محمد و خاندانش که درود خدا بر همه آن‌ها باد.)

الأقل محمد تقی بهجة

مشهد مقدس

چهارشنبه ١٣٧۵ هـ ش

مطابق با ربیع الاول ١۴١٧ هـ ق

دستورالعمل دهم