گویا هیچ‌کس در اطراف او نبود!

استاد ما، مرحوم میرزای نائینی، پیش از شروع درس مدت مدیدی مشغول ذکر می‌شدند. شاگردان حدس می‌زدند که سوره یس می‌خواند. در اواخر عمرش مقدمه درس و اشتغال به ذکر از درس زیادتر می‌شد! اهل علم و شاگردان منتظر شروع درس بودند و ایشان مشغول ذکر و دعای مقدمه درس طوری که گویی هیچ‌کس در اطراف او نیست. حتی آقای خویی رحمه‌الله به من گفتند: به استاد بگوییم که این کارها را در خانه و در وقت خلوت انجام بدهند. گویا آقای خویی سختشان می‌آمد که شخصی با این حالت خضوع و خشوع در اجتماع بتواند حالت توجه به خدا داشته و هیچ نظر به کسی نداشته باشد.