حضرت آیت‌الله بهجت قدس‌سره:  مرحوم شیخ انصاری که می‌شود گفت به درس اخلاق سیدعلی دزفولی شوشتری رحمه‌الله می‌رفته حرف‌هایی دارد، از جمله اینکه:  ماها اگر می‌خواهیم به حوایجمان برسیم، باید با خشوع و خضوع برسیم، یعنی کار به حوایج نداشته باشیم، کار به تکلیف داشته باشیم و آن را مراعات کنیم.  در محضر بهجت،...

حضرت آیت‌الله بهجت قدس‌سره: اگر بدانیم اصلاح امور انسان به اصلاح عبادت، و در رأس آنها نماز است که به واسطه خضوع و خشوع و آن هم به اعراض(روی گردانیدن) از لغو محقّق می‌شود؛ کار تمام است.  برگی از دفتر آفتاب، ص١٣٧ ...

حضرت آیت‌الله بهجت قدس‌سره: نماز به‌منزلۀ کعبه، و تکبیرةالاحرام [همچون] پشت سر انداختن همه چیز غیر خدا و داخل شدن در حرم الهی است؛  و قیام به‌منزلۀ صحبت دو دوست و رکوع خم شدن عبد در مقابل آقاست و سجده نهایت خضوع و خاک شدن و عدم شدن در مقابل اوست.  وقتی که عبد در آخر نماز از پیشگاه مقدّس الهی باز می‌...

حضرت آیت‌الله بهجت قدس‌سره: «وَاجْعَلْ... قَلبِی بِحُبِّکَ مُتَیِّما؛ و دل مرا سرگشته و دیوانه عشق و محبت خود قرار ده» نفی موضوع خودبینی است و اینکه پروانه بشود و به نور رسد و نور شود. از خدا بخواهیم با جذبات او از خود فارغ شویم و بی‌خود گردیم تا نفهمیم و خود را در برابر عظمتش گم کنیم. در محضر بهجت،...

سؤال: برای آنکه در نماز با خشوع باشیم چه کنیم؟ حضرت آیت‌الله بهجت قدس‌سره: در اول نماز توسل حقیقی به امام زمان عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف باید داشت، تا عمل را با تمامیت مطلقه انجام بدهید. ...

می‌خواست از طرف آقای بهجت، به طلبه‌های نجف شهریه بدهد. آقا وقتی شنید، گفت شرط دارد: اول اینکه «ایشان این اقدامش با  رضایت قلبی باشد؛ نه به‌خاطر رودربایستی...» دوم اینکه «از من اسمی  نبرند. شهریه را از طرف «اهل علمی از قم» بدهند!» بندۀ خدا گفته بود: «این شدنی نیست؛ محل سؤال و ابهام می‌شود.» آقا با اک...

از مسجد که بیرون می‌آمدیم، می‌ایستاد و برای مردم دعا می‌کرد. دورش را می‌گرفتند و شلوغ می‌شد؛ او اما از هر کاری که مردم را به زحمت بیندازد، دلخور می‌شد. به همراهان سفارش می‌کرد: «مراقب آن‌هایی که پشت سر می‌آیند،  باشید. نکند اذیت شوند؛ نکند هُل‌شان بدهید یا داد بزنید...» یک‌بار زنجیری بین او و مردم ز...

حضرت آیت الله بهجت قدس سره: قیام بنده در نماز، اظهار عبودیّت و سکون است، و این که هیچ حرکتی از خود ندارد؛ و سجود غایت خضوع است. نکته‌های ناب، ص٨٣ ...

همیشه دم در، روی زمین می‌نشست. آنجا که فرش تمام می‌شد، زیرانداز ساده‌ای می‌انداخت و می‌نشست. جایش از همه بدتر بود؛ زمستان، سرما اول به آنجا می‌رسید و تابستان، گرما! به شیوه باران، ص۵۶ ...

پیامبر اعظم صلی‌الله‌علیه‌وآله چون بر کسی وارد می شد، دوست نمی داشت که برای او بپاخیزند و در جمع یاران خود چنان می نشست که هرگاه نا آشنایی وارد می شد، او را نمی شناخت. بر مرکب که سوار می‌شد، پیاده ای را که در راه می دید، پشت سر خود سوار می‌کرد؛ به مجلسی که وارد می شد، هرجا خالی بود می‌نشست. او گاهی ...