ج. در صورت يأس، جواز بلکه رجحان امر به معروف و نهى‌ازمنکر در صورت عدم خوف ضرر، خالى از وجه نيست.

ج. خير، نمى‌توان.

ج. اگر شرايط متوفّر نيست، خير نمى‌توان.

ج. مفسده در اين‌جا عبارت است از ضرر جانى يا آبرويى و يا مالى قابل اعتنايى که در صورت وجود چنين مفسده‌اى امر به معروف و نهى‌ازمنکر بر انسان واجب نيست.

ج. بدون نظر غير جايز به او، نهى از منکر کند.

ج. در حدّ متيقّن لازم بايد امر به معروف و نهى از منکر کند، به نحوى که احتمال تجاوز از حدّ ندهد.

ج. با وجود شرايط آن، بر همگان لازم است.

ج. با وجود شرايط به حدّ ميسور، تا مزاحم با ترک اهمّ (مطلب مهم‌تر) نشود، لازم است.

ج. خير، اگر موجب مفسده براى او است واجب نيست، ولى نبايد در معصيت او را کمک کند.

ج. ١) انکار قلبى؛ ٢) اظهار کردن به زبان؛ ٣) متألّم کردن معصيت کار. (مسأله‌ى ١۶١٠ رساله).