ج. آن چه لازم است، اجتناب از محرمات است هر چند با کمک ياد مرگ باشد و سرّ افسردگى ناصحيح، دنيازدگى است.

ج. در صورت امکان بايد با راهى که براى مادر راحت‌تر است بچه را از شکم او بيرون آورند، و اگر در آخر کار راه بيرون آوردن بچه در قطعه قطعه شدن او منحصر گردد، بايد چنين کنند. (و توضيح بيشتر در مسأله‌ى ۵۴۵ رساله ذکر شده است.)

ج. در موقع ضرورت جايز است و اگر عرفا جزو بدن انسان محسوب شود، پاک است.

ج. تا ممکن است به صورتى که در سؤال قبل ذکر شد غسل دهند يا صبر نمايند که خونريزى متوقف شود و در صورت عدم تمکن و يأس بايد غسل جبيره بدهند.

ج. غسل ميّت مثل غسل جنابت است، و احتياط مستحب آن است که تا غسل ترتيبى ممکن است، ميّت را غسل ارتماسى ندهند؛ و در صورت غسل ارتماسى، بايد آب قليل نباشد.

ج. تخته يا سنگى که روى آن ميّت را غسل مى‌دهند و پارچه‌اى که با آن عورت ميت را مى‌پوشانند و دست کسى که او را غسل مى‌دهد، بعد از تمام شدن غسل پاک مى‌شود.

ج. در فرض اوّل، غسل مى‌تواند به امر نمودن محرم انجام شود، مثل غاسل غسل دهنده‌ى کتابى (اهل کتاب).

در فرض دوّم نوبت به غير مماثل محرم مى‌رسد. و در فرض سوّم عمل غسل دهنده حمل بر صحّت مى‌شود.

ج. بايد پس از آن وضو هم گرفت، على الاحوط.

ج. تا کاملاً نمرده و پس از مردن تمام بدن او سرد نشده است، غسل واجب نمى‌شود. (مسأله‌ى ۴٧۵ رساله)

ج. جايز است و اولى بلکه احوط مراعات امن از نجاست و قذارت است.